آرام آرام ناآرامت میکند گاهی ؛

یک « نگاه » ...

یک « او » میان اشعارت...

یک هارمونی میان صداهای اطرافت...

و یک
«سوم شخصی» ، کهِ دیگر نیست...

دِلَت دِل دِل میکند کاش ها را ...

پَر می کِشد دلت برای داشتنش؛ از همین حَوالی ها ،

تا بی نهایت...

تا ابدیت...

این «دلتنگی»

این وقت ها...

 حال دلت را، فقط خودت میدانی و خودت...